Sofie Meylaers kwam als afgestudeerde “leraar lager onderwijs” naar Hogeschool PXL om via een verkort traject van 1 jaar nog een extra lerarendiploma te behalen. Zij studeerde met onderscheiding af bij PXL-Education als leraar secundair onderwijs met het onderwijsvak PAV. Momenteel geeft ze met veel passie les in Ket & CO te Molenbeek! Ontdek hier haar verhaal.
Hoe ziet jouw loopbaan eruit?
Als pas afgestudeerde leerkracht PAV trok ik vol passie en met een missie naar Molenbeek. Dit is mijn tweede schooljaar in Ket & Co Molenbeek.
Ik deed al mijn stages en enkele interims in Limburg, maar vond er nooit mijn plaats. In Brussel kwam ik terecht in een uitdagende context waar ik als jonge leerkracht naar op zoek was.
Wat doe je nu in het dagelijkse leven?
Als kind vond ik mijn plaats niet op school. Ik merkte al snel dat leerkrachten hier een grote rol in speelden. Ik nam me voor om die verantwoordelijkheid ten opzichte van kinderen in mijn latere leven zeer serieus te nemen.
Op de PXL werd ik omarmd door twee ongelooflijke leerkrachten: Hanne Rosius en Rita Ramaekers. De manier waarop zij mij hebben geïnspireerd, is onbeschrijfelijk. De passie en de liefde voor hun vak en studenten was waanzinnig om te zien. Ze geloofden in mij en gaven me de ruimte om mij te ontplooien tot de leerkracht die ik wil zijn. Hieruit blijkt opnieuw dat een leerkracht een leven kan inspireren, bekrachtigen en veranderen.
Als leerkracht in Molenbeek word ik dagelijks geconfronteerd met de Brusselse realiteit. Wanneer ik van Hasselt naar Brussel pendel, voel ik iedere keer weer de sfeer, mentaliteit en energie veranderen als ik aankom in Bussel-Noord. Het verschil tussen Vlaanderen en Brussel is enorm en dit houdt me ook bezig. Mijn school heeft een SES-percentage van 98%. Toch valt het mij op dat kansarmoede niet in de straten van Molenbeek start, maar binnen de schoolmuren. Naast het lerarentekort zijn er eindeloze wachtlijsten, waardoor kinderen niet meteen de nodige hulp krijgen.
Het is mijn missie om in de Brusselse context te streven naar gelijke onderwijskansen en gendergelijkheid binnen onderwijs. Mijn leerlingen zijn mijn inspiratiebron en drijfveer. Zij zijn stuk voor stuk toekomstmakers en ik ben dankbaar dat ik hier elke dag deel van mag uitmaken.
Hoe verliep je studentenperiode?
Die verliep niet altijd gemakkelijk. Ik voelde me een buitenbeentje en miste aansluiting met medestudenten. De cultuur bij PXL was heel anders, dat voelde ik meteen. Ik studeerde hier met veel plezier!
Wat was de grootste troef van je opleiding bij PXL-Education?
Het kritisch denken en kunnen reflecteren. Dit zorgde ervoor dat ik met medestudenten kon debatteren in de les, maar ook dat ik mijn eigen leren in handen nam. Dit trek ik door in de klaspraktijk. Ik wil mijn leerlingen leren dat ze vriendelijk en kritisch kunnen omgaan met zichzelf, anderen en de wereld.
Wat is het belangrijkste dat je van je studies is bijgebleven?
Didactiek en leerstof kan je leren. Een hart hebben voor leerlingen, voor de wereld, dat kan je niet leren. Het is volgens mij cruciaal om dit in de eerste plaats te bezitten als je met kinderen werkt. Je bent hun model, de persoon die ze kopiëren, de persoon die ziet wanneer ze droevig zijn of een nieuwe, kei chique bril hebben.
Wat zijn je beste herinneringen aan je studententijd en aan Hogeschool PXL?
Mijn studententijd op de PXL was zeer kort. Toch zijn alle lessen PAV van mevr. Rosius en mevr. Ramaekers mij bijgebleven. Ik kijk met een zeer warm gevoel terug op deze momenten.
Wat was je favoriete plekje @ Hogeschool PXL en in Hasselt?
De kantine. Het was een fijne en veilige omgeving met een goede sfeer.
Wat is je beste advies voor onze studenten PXL-Education?
Mijn advies aan studenten is: durf falen. Een dag niet gefaald, is een dag niet geleerd. Elke les eindig ik met tips en tops voor mijn leerlingen en voor mezelf. Die bespreken we uitvoerig want falen is leren en leren is falen. Leren is een eindeloze cirkel van vallen en opstaan en dat maakt het zo mooi. Toch ‘ontleren’ we heel veel als we ouder worden. Dit vind ik een gemiste kans.
Mijn advies is ook om lief te zijn voor jezelf. Wees lief voor elkaar. Uit je dankbaarheid en kom geregeld samen om over oncomfortabele thema’s te praten. Wees jouw eigen kritische vriend en die van anderen. Durf te springen, durf los te laten. Durf de persoon te zijn naar wie kinderen op kijken.
En aan de vrouwen geef ik dit mee: wees luid, zeg jouw mening, zeg nee. Bedankt om te zijn wie je bent, je maakt een groot verschil!
